تأثیر نوع مصالح بر خواص عملکردی آسفالت نیمه‏ گرم اصلاح شده با زایکوترم

امروزه، تکنولوژی آسفالت نیمه‏ گرم به ‏عنوان روشی کارآمد برای کاهش هزینه ‏های تولید آسفالت، مصرف سوخت و آلودگی ­های زیست ­محیطی شناخته شده است. در مقابل محاسن بی­شمار، پدیده عریان ‏شدگی به عنوان نقطه ضعفی برای این صنعت مطرح می ­گردد. یکی از روش‏ هایی که در حال حاضر برای بهبود چسبندگی بین قیر و سنگدانه و حفظ دوام رویه آسفالتی به ‏کار می ‏رود، استفاده از مواد افزودنی شیمیایی و اُرگانیک است. زایکوترم، تحت عنوان یک افزودنی نانوشیمیایی، نقشی دوجانبه به­عنوان افزودنی ضدعریان‏ شدگی و افزودنی تولید آسفالت نیمه ‏گرم ایفا می ­کند. برای درک بهتر پدیده­ ی عریان‏ شدگی در اثر ضعف چسبندگی، مکانیزم ‏های متعددی برای توضیح چسبندگی بین اجزای مخلوط آسفالتی استفاده شده است. از آنجایی که چسبندگی بین دو فاز متفاوت، به واکنش شیمیایی و مکانیکی، جاذبه­ های مولکولی و تئوری انرژی بین سطح آزاد آن دو فاز بستگی دارد، بنابراین مکانیزم ­هایی که از بین رفتن چسبندگی در سیستم قیر و سنگدانه را کنترل می‏ کنند، پیچیده هستند. هدف اصلی این مطالعه ­ی آزمایشگاهی، بررسی تأثیر جنس مصالح روی خواص عملکردی آسفالت نیمه ­گرم اصلاح شده با افزودنی نانوشیمیایی زایکوترم به­ عنوان ماده­ ی اصلاح کننده­ ی قیر و ماده ­ی ضد­عریان کننده، در قالب آزمایش ‏های مربوط به حساسیت رطوبتی متناسب با استانداردهای روز و آیین ­نامه‏ های معتبر داخلی و بین­ المللی، اعم از آزمایش لاتمن اصلاح شده و آزمایش آب جوشان، است. جهت انجام این مهم، از آزمایش عملکردی تعیین مدول برجهندگی به روش کشش غیرمستقیم نیز استفاده شد. بررسی نتایج آزمایش ­ها و پردازش تصویر عکس‏ های آزمایش آب جوشان، از طرفی حاکی از عملکرد نه چندان مناسب زایکوترم به عنوان افزودنی آسفالت نیمه­ گرم در هر دو مصالح آهکی و سیلیسی و از طرف دیگر، حاکی از افزایش چشمگیر مقاومت در برابر رطوبت در سنگدانه ‏های سیلیسی است.